اینها جملاتى بود که در صبحی زمستانى در دى ماه ٩٣ هر کسى از پنجره هاى محک چشمانش را رو به صبحی روشن بر تپه هاى دارآباد گشود دید. 

با کمى پرس و جو فهمیدیم که برادر یکى از کودکان محک که تازه چند روزى است بیمارى اش تشخیص داده شده و در بیمارستان محک بسترى است این واژه ها را شبانه بر روى سنگ هاى منظره روبروى اتاق برادر کوچکش نوشته تا با طلوع آفتاب و بارش نور بر تپه ها، روشنایى امید و باور به بهبودى را در جان برادرش و تمامى کودکان مبتلا به سرطان بتاباند. و تکه اى از این درخشش امید در نمایى از پشت پنجره هاى محک تقدیم شما یاورانى که آفتاب باور به بهبودى را به روزهاى کودکان مبتلا به سرطان مى تابانید...

مهرتان فروزان