رضا ديگر نمي‌توانست با چشمانش ببيند. روزهاي آغازين مدرسه بود و او تازه هفت ساله شده بود. آن زمان تصور مي‌كردم ديگر شوق او براي يادگيري و آموزش از بين رفته است. تا اينكه در يكي از روزهاي درمان كه او به دليل شيمي‌درماني بي‌حوصله بود، براي پيدا كردن يك سرگرمي به اتاق بازي رفتم و همه‌چيز در نظرم تغيير كرد.

هميشه وقتي مامان برام قصه مي‌خوند من تو خيال خودم فكر مي‌كردم كه چه وقتي مي‌تونم يك قهرمان واقعي رو ببينم. قهرمان‌هاي قصه‌ها آدم‌هاي هيجان‌انگيزي هستند كه از پس همه چيز برمي‌آيند و مي‌تونند هر مشكلي رو حل كنند. اونا اون‌قدر قوي و محبوب‌اند كه داستان‌شون نوشته ميشه.  

لبخندي شيرين به لب داشت. موهاي فرفري‌اش بعد از شیمی درمانی دوباره روییده بود. براي گرفتن عكس‌هايش در یک جشن به همراه مادرش به روابط عمومي آمده بود. در زمان کوتاهی که منتظر چاپ عکس‌هایش بود همه حواسش پیِ ابزار گرافيست‌ها بود که چطور با آن طراحی می‌کنند. با چشمانی کنجکاو خطوط و نقش‌ها را دنبال می‌کرد. انگشتان کوچکش را جلو آورد و قلم نوری را در دست چپش گرفت.

یک، دو، سه: یک

یک، دو، سه: دو...

می خواهيم يك قصه بخوانیم. يك قصه كه هر تكه‎اش قصه يكي از کودکان محک است. اين قصه را از زبان ليلا مي‎شنويم. ليلا در 14 سالگي